Η επίδραση των κοινωνικών στερεοτύπων με τα οποία ζυμωνόμαστε από την πρώτη στιγμή
που θα έρθουμε στη ζωή, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών μας, επιστεγάζονται μέσα μας.
Και ενδεχομένως, να μην ξεριζωθούν και ποτέ εντελώς αν δεν υπάρξει η κατάλληλη εσωτερική
διεργασία και ψυχική εμβάθυνση.
Μαθαίνουμε να πιστεύουμε πως η απόκτηση ενός παιδιού ως άλλη μάγισσα με μαγικό
ραβδάκι, θα επιλύσει όλα μας τα προβλήματα, θα φέρει αρμονία στις πολύπλοκες και
ανισόρροπες σχέσεις μας.

Τα παιδιά γίνονται το δεκανίκι των προβληματικών μας σχέσεων, καλούνται να επωμιστούν
ανεπίλυτα κενά και σχέσεις οι οποίες είναι βαλτωμένες. Ενοχοποιούνται και αναγκάζονται να
γίνουν μικροί ενήλικες για να επιδιορθωθούν ανθρώπινα αδιέξοδα και σχέσεις οι οποίες
βρίσκονται σε τέλμα.
Δεν πρέπει να μπαίνουμε στη διαδικασία να αναπαράγουμε το είδος μας και να
δημιουργήσουμε απόγονο αν βρισκόμαστε σε μία σχέση η οποία δεν είναι ισορροπημένη και
στηριγμένη σε γερά θεμέλια. Τα παιδιά δε λύνουν τα κενά μέσα μας, έρχονται ως άσπρα χαρτιά
για να ζωγραφίσουμε εμείς επάνω τους ήλιους, λουλούδια και ουρανούς.
Κανένα παιδί δεν έρχεται να γεμίσει την ανασφάλεια ενός ανθρώπου για τη ζωή και την πορεία
της σχέσης του. Κανένα παιδί δεν οφείλει να γίνει ένας ενήλικας που θα επωμιστεί μία σχέση
που έχει τελειώσει και παλεύει να αναστηθεί ενώ υπάρχουν παντού συντρίμμια.

Παιδιά κάνουμε όταν είμαστε ήδη ευτυχισμένοι, χαρούμενοι και μέσα σε υγιή σχέση. Τα
παιδιά δε βελτιώνουν μία σχέση δυσλειτουργική; μεγεθύνουν το χάσμα και δυσχεραίνουν την
αδυναμία επικοινωνίας.
Κάνε παιδιά όταν είσαι ήδη ευτυχισμένος και μην ακούς τις κοινωνικές σειρήνες που σε
οδηγούν σε λύσεις ανώφελες και αδιέξοδες.