Η ελληνική πραγματικότητα, πλην ελαχίστων τοπικών και αποσπασματικών εξαιρέσεων δεν προσφέρει πρόσβαση στους ανθρώπους με αναπηρία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ωθεί τους πολίτες με αναπηρία στην κοινωνική περιθωριοποίηση. Εύλογα πρέπει να αναρωτηθούμε: Η περιθωριοποίηση προκαλείται από την αναπηρία ή από την απουσία της Πολιτείας; Ποιος ευθύνεται για τα απροσπέλαστα πολιτισμικά αγαθά, η αναπηρία ή η Πολιτεία που με την αδιαφορία της στέκεται εμπόδιο στους ανθρώπους με αναπηρία με αποτέλεσμα να μην έχουν την προσδοκώμενη πρόσβαση σε αυτά; Η διάκριση ακόμα και στο εκπαιδευτικό σύστημα έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει στην πλειοψηφία της κοινωνίας εξοικείωση με την εικόνα της αναπηρίας ή της ειδικής εκπαιδευτικής ανάγκης, που με τη σειρά του αυτό δημιουργεί το στερεότυπο ότι η αναπηρία είναι μια εξαίρεση στην ανθρώπινη φύση και δεν αποτελεί απλά μια ακόμα πτυχή της. Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που η εξωτερική εμφάνιση καταλαμβάνει κριτήριο επιλογής για την ανάληψη καθηκόντων στα πλαίσια μιας θέσης εργασίας, κάτι που μας ωθεί να πιστεύουμε πως η εμφανή στην εξωτερική εικόνα αναπηρία είναι ακόμα ένας δυσμενής παράγοντας ως προς το θέμα της εύρεσης εργασίας με αποτέλεσμα η ανεργία των ανθρώπων με αναπηρία αγγίζει το 50%.

   Υπάρχει η τάση στις μέρες μας να θεωρούμε ότι ο λόγος περί αποδοχής της διαφορετικότητας είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στην ισότητα. Ο λόγος περί διαφορετικότητας, δίνει έμφαση στο ότι ο άνθρωπος με αναπηρία διαφέρει από τον άνθρωπο που δεν έχει κάποια αναπηρία. Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα αν έχουμε ή αν δεν έχουμε κάποια από τις μορφές αναπηρίας, έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Καμία αναπηρία δεν είναι σε θέση να μας τις στερήσει. Το ότι για παράδειγμα περπατάω με διαφορετικό τρόπο, δε σημαίνει ότι έχω διαφορετικές ανάγκες. Ο λόγος περί διαφορετικότητας μάλλον συνεισφέρει στη διατήρηση της φιλοσοφίας των διακρίσεων παρά προσφέρει στο λόγο περί αποδοχής της ισότητας, ανεξάρτητα από τα εσωτερικά ή εξωτερικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.