Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Διόνυσος, μεγάλωσε κρυμμένος σε ένα βουνό με την
φροντίδα των νυμφών για να γλυτώσει από την οργή της Ήρας καθότι ήταν , ο
εξώγαμος γιος του Δία και της Σεμέλης. Ο Διόνυσος κάποια μέρα, δοκίμασε τους
καρπούς τού σταφυλιού και μέθυσε. Έδωσε και στις νύμφες και στους βοσκούς που
βρισκόταν εκεί κοντά και μέθυσαν κι αυτοί. Όλοι ένιωσαν τις λύπες τους να χάνονται
και την ψυχή τους να γεμίζει χαρά. Τότε ο Διόνυσος στεφανωμένος με κλαδιά κισσού
και δάφνης συνοδευόμενος από τις νύμφες και τους βοσκούς κατέβηκε στους
ανθρώπους και τους χάρισε τη χαρά και την ξεγνοιασιά, μαθαίνοντάς τους να
φτιάχνουν κρασί.
Το κλήμα όπου βρήκε τα σταφύλια ο Διόνυσος, λένε πως ήρθε στην Ελλάδα από την
Ασία που, σύμφωνα με έναν μύθο, έφερε τον σπόρο ένα πουλί που είχε φάει σταφύλι
και καθώς πέταξε ως την Θράκη, τα περιττώματα του πουλιού ήταν η αιτία που ο
σπόρος βρέθηκε στο χώμα και έτσι φύτρωσε ένα κλήμα. Καθώς αναπτυσσόταν το
κλήμα στην περιοχή βρεθήκαν δυο λιοντάρια που αρπάχτηκαν σε καβγά και καθώς
πάλευαν γύρω από το κλήμα σκάλισαν το έδαφος με αποτέλεσμα το κλήμα να
αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο.
Λίγες μέρες αργότερα πέρασε ένας γάιδαρος που έφαγε μέρος από το κλήμα, με
αποτέλεσμα να το κλαδέψει. Έτσι το κλήμα σύντομα έδωσε πλούσιο καρπό. Με την
βοήθεια του Διόνυσου τα σταφύλια γίναν μούστος και ο μούστος κρασί.
Κι όλα αυτά έχουν την σημασία τους και έχουν αποτυπωθεί στις ιδιότητες του κρασιού.
Αν πιείς λίγο κρασί νιώθεις σαν πουλάκι. Αν πιείς περισσότερο νομίζεις πως γίνεσαι
δυνατός και νιώθεις λιοντάρι. Κι αν πιείς ακόμα περισσότερο και μεθύσεις γίνεσαι
γάιδαρος. Μέτρον άριστον λοιπόν. Να μένουμε εκεί που νιώθουμε πουλιά!
Ας περάσουμε όμως από τον μύθο στην πραγματικότητα. Πράγματι στην Ελλάδα η
καλλιέργεια της αμπέλου ήρθε από την Κεντρική Ασία μέσω της Μεσοποταμίας και της
Αιγύπτου που έφτιαχναν κρασί πριν από εμάς. Όμως, αν και δεν το εφεύραν το κρασί,
οι Έλληνες το εξέλιξαν και το διέδωσαν στις χώρες της Μεσογείου. Δεκάδες ναυάγια
ακόμα και σήμερα στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο φέρνουν στο φως αμφορείς που
μερικοί μάλιστα περιέχουν ακόμα κρασί χιλιάδων χρόνων. Οι Έλληνες έφτιαχναν
κυρίως γλυκά και δυνατά κρασιά με πολλά μυρωδικά, θυμάρι, δυόσμο κ.ά. και τα
αραίωναν με νερό για να τα πιούν. Από αυτή τη διαδικασία προέρχεται και η λέξη
κρασί.  Η λέξη κατάγεται, με μεσολάβηση των τύπων κρασίν < κρασίον, από
τη λέξη κράσις (ανάμειξη), που με τη σειρά της είναι παράγωγο του ελληνικού θέματος
κρα (<ρήμα κεράννυμι= αναμειγνύω και το ουσιαστικό κρατήρ= σκεύος ανάμειξης
οίνου με νερό).
Στα σύγχρονα ιστορικά χρόνια η οινοποιία στην Ελλάδα υποχώρησε και παρέδωσε την
σκυτάλη σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία. Παρ’ όλα
αυτά οι ειδικοί επιμένουν πως η Ελλάδα έχει ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες για την

ανάπτυξη της οινοποιίας. Οι Γάλλοι θεωρούν ότι τα ημίγλυκα και τα γλυκά κρασιά μας
είναι κορυφαία και πως θα έπρεπε να τα προωθήσουμε πολύ πιο επιθετικά.
Στην περιοχή μας και γενικά στην Κεντρική Μακεδονία έχουμε μια ιδιαίτερη
αμπελοοινική παράδοση. Οι δρόμοι του κρασιού, που δημιουργήθηκαν για να
συμβάλουν στην ανάπτυξη του αγροτουρισμού περιλαμβάνουν τους Νομούς Ημαθίας,
Σερρών και Χαλκιδικής. Στις περιοχές μας έχουμε μια μεγάλη και θαυμαστή ποικιλία
κρασιών που μπορεί να ταιριάξει και να αναδείξει κάθε λογής φαγητά. Πειραματιστείτε
με δικούς σας συνδυασμούς. Θα το διασκεδάσετε αφάνταστα!

Σπορέας