Θεωρείται ο πιο αναντικατάστατος άνθρωπος, μία μορφή ιερή της οποία η καρδιά εμπεριέχει
μονάχα αγάπη για το σπλάχνο της.
Αυτή η θεοποίηση της μητέρας λειτούργησε όμως και ως αντίβαρο για τη συνειδητοποίηση ότι
υπάρχουν και τοξικές και ακατάλληλες μητέρες.
Αυτή η αντιμετώπιση της μητέρας ως ιερό τοτέμ, ως την πιο ιερή λέξη στα χείλη ενός παιδιού,
δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αντιληφθεί και μία άλλη αλήθεια; ότι η μητέρα δεν
ταυτίζεται πάντοτε αποκλειστικά με τη στοργή.
Ότι υπάρχουν μητέρες καρδιάς που δεν ήταν όμως μητέρες κοιλιάς. Και ότι υπάρχουν μητέρες
που ξεπέρασαν βιολογικές σε αγάπη, φροντίδα και αφοσίωση.

Αυτή η εξιδανίκευση οδήγησε και στην κάλυψη των κακών πτυχών μίας μητέρας, στην
υπεράσπιση μίας κακής μητέρας, της οποίας η τοξικότητα έπρεπε και πάλι να δικαιολογείται
”λανθασμένη έκφραση της αγάπης”.
Το κομμάτι της στοργής δεν είναι ταυτισμένο απόλυτα και αποκλειστικά με τη μητέρα. Διότι
έχουμε δει και μητέρες -τέρατα, μητέρες αδιάφορες, μητέρες που προκάλεσαν αβάσταχτα
ψυχικά τραύματα στα παιδιά τους.
Θεωρώ πως γονιός είναι ο άνθρωπος που επιλέγει να αγαπήσει ένα παιδί, διότι όπως έλεγε ο
Έριχ Φρομ ”η αγάπη πάνω από όλα είναι επιλογή”
Και δε σχετίζεται αυτό αποκλειστικά με το φύλο αλλά, κυρίως, με την ικανότητα και την
επιθυμία.

Αυτό δεν αναιρεί την αξία της καλής μητέρας; αλλά δεν την τοποθετεί και σε ένα βάραθρο
θεοποίησης, καθώς δεν ταυτίζει την αγάπη αποκλειστικά με εκείνη.